Noong bata pa ako, nagtataka ako kung bakit ganun nalang ang kasiyahan ng mga magulang ko kapag nagkikita-kita sila ng mga kaibigan nila. Ang iingay nila! Kanya-kanyang bangka!
"Hay mga matatanda nga naman, pilit na binabalik ang kabataang nalipasan na ng panahon."- Ito ang lagi kong nasasabi sa sarili ko.
Tapos habang lumalaki ako, tinatanong ko pa rin sa sarili ko, hindi ba nakakasawa kung lagi sa tuwing nagkikita kayo e yun at yun din ang topic? Parang pare-pareho lang naman ang pinag-uusapan. Pareho lang ang mga jokes na naririnig ko sa kanila pero paulit-ulit pa rin nilang na tinatawanan. Hindi ba talaga sila nasasawa? Weird!
Hanggang isang araw, boom! Nagising nalang ako na nakikipagkwentuhan sa mga kaibigan ko at pinagtatawanan ang mga kalokohan sa hiskul. Mga taong naging parte ng buhay na namin na kung babalikan namin ay mapapasabi kami ng "Bakit nga ba nagustuhan mo si ganun? " o kaya naman "Ano nga bang pumasok sa isip natin at nagawa natin yun?" at "E naaalala mo si ano, di ba nga ...blah blah blah..."
Ngayon nga, ako pa ang nagvovolunteer at madalas na may pakana ng mga reu-reunion. Para bang sabik na sabik kaming magkita-kita tapos ang pag-uusapan namin...Hindi kung ano ang ngayon, kundi kung ano ang nangyari noon. Weird di ba!
Pero ang sarap ng pakiramdam. Ganun pala yun?
Sa araw-araw na nakakaubos lakas na trabaho at pagpupunyagi na magkaroon ng maayos na buhay, isang mahahaba-habang kwentuhan at tsismisan lang, talo pa ang alaxan at ang stresstabs sa pagtanggal ng pagod.
Ganun pala yun?
Ganun pala ang nararamdaman ng mga magulang ko noon. Parang naghahanap ng kakampi at karamay sa mga nangyayari sa buhay.
Haay....Ganito yata talaga kapag tumatanda na. Para makalimutan ang mabilis na pagdaan ng panahon e dinadaan nalang sa mga kwentong noon...hahaha...
Tumatanda na nga ako...naiintinhinan ko na ang esensya reunion e hahahaha...Ü
Ikaw ganito ka na rin ba?
Hala ka tumatanda ka na rin!
